Onlangs verscheen de vierde dichtbundel van docent poëzie Sasja Janssen: Happy (uitgeverij Querido).
Vrolijk? Opgewekt? Nee, de poëzie in Happy, hoe licht van toon soms ook, laat zich alleen typeren in termen van eenzame woede en diepe melancholie. Zoals in haar ballade van een alfahulp: ‘Weer dat gelamenteer om hun moeder die het bed / met anderen houdt, de zusjes getrouwd met vreemdelingen / ik schuil in de hal met de stofzuiger.’ En ook een kalfje dient in deze bundel als dierbaar gezelschap (‘bij de mensen / kun je niet meer terecht’). Toch is Janssen er de dichter niet naar om bij de pakken neer te zitten. Happy tegen wil en dank.
In 1999 debuteert Sasja Janssen in De Revisor met een fragment uit ‘De brieven’, een ongepubliceerde novelle van haar hand. In 2001 verschijnt de roman De kamerling, gevolgd door Teresa zegt in 2005. Vanaf 2006 schrijft zij voornamelijk poëzie en verschijnen er drie bundels: Papaver (2007), Wie wij schuilen (2010, nominatie de Jo Peters poëzieprijs) en het bejubelde Ik trek mijn species aan dat werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2015.